Niedawno Gosia Kulik zdecydowała się na udostępnienie za darmo swojego komiksu, który najczęściej kojarzony jest właśnie z jej osobą, zapewnił jej miejsce w świadomości wielu czytelników. Opinia jest d…, każdy ma swoją, więc znając „Chemię z Niemiec” i „Poczwarki” miałem ochotę na więcej, chciałem przeżyć coś bardziej i mocniej. Chciałem przeżyć komiks, który czyta się raz, a potem nie chce się do niego wracać po raz kolejny.
Historia Krysi i Janka to coś, co mogły zdarzyć się każdemu. Dosłownie każdemu na tej spłaszczonej przez ludzki umysł Ziemi. Gosia umieściła go w realiach polskich, które są widoczne w warstwie graficznej, która ma przyciągać licznymi mniej już bardziej oczywistymi zabiegami skojarzeniowym. Przykuwać uwagę swoim pięknem brzydoty, stylu, który kojarzy mi się z przeszłością, materiałami, którymi nasz naród masowo otaczał siebie w domach, jak i dumie, z miną prawdziwego Sarmaty, nosił po ulicach miejscowości będącej jego terytorium. Jest tu wiele niuansów szczegółów, które zatrzymały mnie kilkakrotnie, aby przeanalizować obraz przed moimi oczami, wyciągnąć własną interpretację, uśmiechnąć się z ukrytych znaczeń. Brzydota jest piękna! Nawet w małym żółtym dymku milczenia.
Jednocześnie Gosia Kulik po raz kolejny pokazuje nasze życie takim, jakim jest, nie szczędzi prawdy o nas samych, pozbawia czytelnika pancerza ignorancji, którym obrastamy od naszego dzieciństwa. Od okresu, w którym mówi się nam, że coś jest złe, tego się nie robi, tego człowieka należy omijać, nawet o tym nie myśl. Opresyjne wychowanie narodu, tworzenie kolejnych mas zależnych od mediów, codzienny syndrom sztokholmski dumnego Polaka, przeżywany bez refleksji. Autorka, gdy już przykuła na dobre moją i zapewne waszą uwagę rysunkami, opowiada tragiczną historię nietypowej rodziny, stojącej przed obliczem śmieci dziecka, nietypowego jak sam komiks, będącego w istocie małpą. Jest to groteskowy łom, który zostaje użyty do odkrycia prawdy o nas samych, o naszych słabościach, lenistwie, kłamstwie, braku działania na wydarzenia, które wymagają siły, by oderwać tę warstwę pancerza od naszej skóry. Siły, której nie mamy, gdyż na co dzień dźwigamy pancerze… O ignorancjo odejdź! Krzyk ten dochodzi z każdej strony, patrz na tę obłudę, zrób coś z tym, obudziłam cię, nie będzie szczęśliwego zakończenia, dopóki dopóty nie popełnisz tych samych błędów. Oto ukazuję tobie prawdę czytelniku, mówi Gosia. Nie słuchaj mamusi, w każdą niedzielę nie musi być rosołu, to nie świadczy o poziomie domu. Mamusiu, przestań!
Obudziłem się, dziękuję Gosiu, wrócę jeszcze raz do lektury, nie chcę bowiem przybrać ponownie pancerza ignorancji i zapuścić wąsa Sarmaty. Chcę pamiętać i nosić tę traumę w sobie do końca życia, chcę stymulować swoją pamięć, zachowanie, chcę mówić to, co powinienem, a nie to, co trzeba.
TECHNIKALIA:
Scenarzysta: Gosia Kulik
Ilustrator: Gosia Kulik
Wydawnictwo: Wydawnictwo Komiksowe
Seria: Ta małpa poszła do nieba
Format: 200×270 mm
Liczba stron: 144
Oprawa: miękka
Papier: offsetowy
Druk: kolor
ISBN-13: 9788364638862
Data wydania: 8 czerwiec 2018 roku.
Comixxy 